Jestem pewien, że zgodzisz się ze mną, że żaden postęp naukowy nie został dokonany w historii bez kwestionowania tego, co było wcześniej, zachowując to, co było poprawne i odrzucając to, co było błędne.
Nauka, prawdziwa nauka, może być budowana tylko poprzez ciągłe kwestionowanie tego, co uznaliśmy za oczywiste, w celu wyjaśnienia otaczającego nas świata coraz bardziej prawdziwie.
Siłą napędową prawdziwej nauki jest zatem nieustanny akt pokory.
Duma każe mu chwytać się oklepanych tez.
Faktem jest, że każdemu przełomowi naukowemu w naszym rozumieniu świata prawie zawsze towarzyszył, dla tych, którzy go dokonali, bardzo silny sprzeciw ze strony świata nauki będącego wówczas u władzy, z prostego i złego powodu, że kwestionował on ich autorytet, ich władzę i ich chwałę.
To stół ustawiony przez tych wszystkich ludzi, który musimy wspólnie obalić.
Mógłbym również zadowolić się tutaj, w drodze piruetu, aczkolwiek całkowicie trafnego, jednym dobrze znanym zdaniem:
„Nauka bez sumienia jest tylko ruiną duszy”.
Po prostu, za pośmiertną zgodą Rabelais, jej autora, chciałbym zmienić ją na :
„Nauka bez sumienia jest tylko ruiną duszy, a następnie nauki.
W rzeczywistości oba są ze sobą powiązane.
Być może wątpisz, że korporacjonizm z niewłaściwą mentalnością może być destrukcyjny dla samej nauki?
Wiem, co masz na myśli, więc przyjrzyjmy się niektórym reakcjom świata nauki na główne odkrycia dokonane przez największych geniuszy w historii:
Reakcja naukowego korporacjonizmu na nowe odkrycia
Champollion
Eseje w tomie 2 będą obszernie zajmować się lingwistyką oraz etymologią sumeryjską i egipską, ponieważ analiza tych starożytnych języków jest podstawą, która pozwoliła mi rozszyfrować cały symboliczny świat.
Weźmy więc przykład Champolliona i jego relacji z otaczającym go światem nauki.
Uważam, że biografia jego życia jest bardzo pouczająca.
Oczywiście dziś jest ikoną, ponieważ jako pierwszy rozszyfrował hieroglify.
A jednak… czy zawsze tak było?
O nie, bynajmniej!
Mimo że bardzo wcześnie uzyskał ważne stanowiska, jego praca była przez długi czas wyśmiewana przez ekspertów, którzy poprzedzili go w tej dziedzinie analizy.
Gdyby nie miał wsparcia swojego brata i kilku ludzi, którzy wierzyli w niego i jego pracę, prawdopodobnie nie osiągnąłby swojego słynnego wyniku.
I od samego początku jego pracy, jakie było jego stanowisko i jego obserwacje w obliczu pogardliwego korporacjonizmu ekspertów jego czasów? :
Pamiętaj, co powiedział, gdy wygłosił lekcję inauguracyjną swojego kursu:
„naturalną ludzką tendencją jest ocenianie wydarzeń na podstawie ich wyników, [menant] chwalenie winnego przedsięwzięcia […], które zostało uwieńczone sukcesem. […] Taki sposób oceny faktów jest naturalną konsekwencją tego tchórzliwego i przestępczego samozadowolenia zrodzonego z zapomnienia o zasadach, które znajduje sprawiedliwość tam, gdzie widzi triumf. Ta służalczość istniała we wszystkich czasach i miejscach…”.
Co potępił, kiedy to powiedział? Zasadniczo, ci, którzy wiedzą, podobnie jak masy, które za nimi podążają, oceniają myśl jako prawdziwą nie dlatego, że jest prawdziwa, ale dlatego, że cieszy się światową chwałą w teraźniejszości.
Cóż, dzięki tej serii i tej książce pójdziemy w jego ślady, zostawiając za sobą staromodne pozory.
Zamierzamy podążać śladami tego wybitnego ducha i tych, którzy go przypominali, i przyjąć tę samą postawę, odrzucając hegemonię oszustwa.
Zamierzamy bowiem zrobić ni mniej, ni więcej, tylko uchylić rąbka najgłębszych tajemnic starożytnego Egiptu, starożytnego Sumeru i daleko poza nimi, i zamierzamy to zrobić, bardzo konsekwentnie wykorzystując naukę lingwistyki, opierając całą analizę świętej symboliki na języku sumeryjskim, a zatem także na hieroglifach, które oczywiście wiele mu zawdzięczają.[1].
Co więcej, jestem przekonany, że tak błyskotliwy umysł jak jego musiał z pewnością dostrzec, przynajmniej częściowo, to, co zostanie wyjaśnione w tej serii esejów, ponieważ nawet jeśli brakowało mu znajomości sumeryjskiego, jego dogłębna znajomość hieroglifów (jak zresztą wielu innych starożytnych języków) musiała mu uświadomić, że poza rozszyfrowaniem pisanego języka hieroglificznego leżał inny wymiar – święty, symboliczny, tajemny – dla którego język hieroglificzny posiadał (przynajmniej częściowo) klucze do jego rozszyfrowania i zrozumienia.
Myśląc w ten sposób, opieram się po prostu na jego własnych słowach skierowanych do brata, gdy podczas misji w Egipcie w latach 1828-1829 napisał do niego:
„Wrzucony w sam środek zabytków Egiptu sześć miesięcy temu, jestem przerażony tym, co tam czytam, nawet bardziej płynnie, niż śmiałem sobie wyobrazić. Mam pewne niezwykle żenujące wyniki (tak między nami) w wielu aspektach, które będziemy musieli zachować w tajemnicy”.
Co odkrył? Najwyraźniej nie chodziło mu o zwykłe odszyfrowanie hieroglifów, ponieważ czytał je już płynnie.
Nie.
Odkrył coś jeszcze, co tym razem musiało dotykać czegoś głębszego, podstawowej istoty przekazywanej przez ten język, nauk, doktryny, która, gdyby została ujawniona, mogłaby mu zagrozić, ponieważ najwyraźniej dotykała również głównych interesów społeczeństwa jego czasów, do tego stopnia, że powiedział swojemu bratu, że powinien zachować te informacje pod kloszem.
Ale zmarł w Paryżu zaledwie 3 lata później…
Jeśli chodzi o mnie, myślę, że nadszedł czas, aby rzucić te informacje na światło dzienne, aby pozwolić ci je przeczytać z szeroko otwartymi oczami, aby powiedzieć tak, nie więcej i nie mniej, niż mógłby powiedzieć, gdyby miał czas, gdyby znał również sumeryjski.
Podobnie jak on i jak jego czasy, my również będziemy musieli być przygotowani na gniew wielu instytucji, zwłaszcza świeckich i naukowych (ale także religijnych), które będą postrzegać objawienie tych linii jako głębokie i egzystencjalne zagrożenie, ponieważ zakwestionuje to ich interesy, sprawi, że ich trony się zachwieją, oparte na wiedzy, którą zmonopolizowali, aby uczynić ich jednookimi królami w królestwie ślepców, którzy zamiast im pomagać, od wieków chichoczą z powodu ignorancji mas na temat podstawowych prawd.
Copernic
Weźmy na przykład Kopernika.
Dziś jest znany i uznawany za osobę, która podjęła starożytne teorie Greków (a nawet Łacinników).[2] oraz Arabów i Persów[3]) heliocentryzmu[4] (tj. faktu, że Ziemia obraca się wokół Słońca, że Ziemia również obraca się wokół siebie[5]) i jako pierwszy ustanowił kompletny system w 1530 roku[6].
Uczynił to w opozycji do dominującego modelu tamtych czasów, geocentrycznego systemu Arystotelesa z IV wieku p.n.e., zgodnie z którym cały wszechświat obracał się wokół Ziemi w swoim centrum, a jego modelem był system Ptolemeusza z II wieku opisujący ruch gwiazd.
Warto jednak zwrócić uwagę na przeszkody, jakie napotkał on i jego odkrycie:
Często uważa się, że Kościół był jego największym przeciwnikiem, ale przyznajmy przynajmniej, że w tym punkcie jest to niewątpliwie błąd, ponieważ między ostatecznym opracowaniem rękopisu w 1530 r. a jego wydrukowaniem w dniu jego śmierci w 1543 r. należy przyznać, że jego dzieło zostało dobrze przyjęte przez Kościół i papieża tamtych czasów.[7].
W rzeczywistości kościół nigdy nie przeszkadzał mu za życia.
Jeśli przez 36 lat, jak sam przyznał, Kopernik zachowywał swoje myśli dla siebie, nie ujawniając ich, to prawdopodobnie wynikało to bardziej z rygoru naukowego niż ze świadomości niebezpieczeństw związanych z taką publikacją. Kopernik napotkał nieprzezwyciężone trudności w przeprowadzeniu obserwacji i obliczeń, które miały potwierdzić jego system. Podobnie jak wszyscy jego poprzednicy, początkowo miał słabość do jednolitego ruchu kołowego, ale ruchy planet są w rzeczywistości nieco eliptyczne. To właśnie Kepler dokonał tego odkrycia prawie sto lat później (1609), dzięki systemowi Kopernika. W międzyczasie nigdy nie udało mu się idealnie pogodzić rzeczywistości z fałszywą ideą ruchu kołowego.
Kopernik nie wstrzymywał publikacji swojego dzieła w obawie przed gniewem Kościoła.
W rzeczywistości miał inne równie niebezpieczne błyskawice, na które musiał uważać.
Faktem jest, że podczas gdy XVI-wieczni badacze i naukowcy zaakceptowali pewne elementy teorii, odrzucili zasadę heliocentryzmu.
Najwyraźniej ta nowa teoria świata była daleka od jednomyślnej akceptacji, ponieważ była sprzeczna z tradycją myślenia wśród „uczonych”, która miała ponad 2000 lat, a to obrażało zdrowy rozsądek ludzi, którzy podlegali temu przekonaniu.
Kiedy więc mówimy tutaj o „uczonych”, nie mówimy tylko o ludziach kościoła.
Dopiero pod koniec XVII i XVIII wieku[8] społeczność uczonych w Europie zaakceptowała ważność tego (ponownego) odkrycia, a dopiero w XVIII i XIX wieku[9] zostało ono uznane przez Kościół.
W końcu społeczności naukowej zajęło trzy wieki, aby przyznać, że się myliła!
Cztery dla Kościoła.
Trzy i pół wieku walki o wpływy na pograniczu nauki, polityki i religii.
Pojawia się jednak pytanie: kim byli jego najbardziej zaciekli krytycy po jego śmierci?
„Ludzie nauki” czy Kościół?
Przyjrzyjmy się, kto tak naprawdę rozpoczął działania wojenne przeciwko jego nowej teorii…
Galileo
Galileusz był przekonany o słuszności tezy Kopernika, nawet jeśli nie od razu miał na nią formalny dowód.
Po udoskonaleniu swojego teleskopu astronomicznego poprzez obserwację faz Księżyca, Galileusz odkrył, kilka miesięcy po Thomasie Harriot, że Księżyc nie był tak doskonały, jak zakładała teoria Arystotelesa.
7 stycznia 1610 r. Galileusz dokonał kluczowego odkrycia: zauważył trzy małe gwiazdy obok Jowisza. Po kilku nocach obserwacji odkrył, że był jeszcze czwarty, który towarzyszył planecie: były to widoczne satelity Jowisza.
Obserwacja ta ma fundamentalne znaczenie, ponieważ po raz pierwszy w widoczny i obserwowalny sposób pokazuje, że nie wszystkie ciała niebieskie obracają się wokół Ziemi znajdującej się w centrum wszechświata.
Jest to oczywiście śmiertelny cios dla Arystotelików i ich geocentrycznej tezy.
Zaledwie 3 miesiące później stał się powszechnie znany wśród włoskiego społeczeństwa i sądów,[10] Został również zaproszony przez kardynała Maffeo Barberiniego (przyszłego papieża Urbana VIII) do zaprezentowania swoich odkryć w Papieskim Kolegium w Rzymie i w młodej Akademii Lynceans. Następnie Galileusz pozostał w stolicy papieskiej przez cały miesiąc, w czasie którego otrzymał takie zaszczyty, że został 6e członek i że wszystkie jego własne prace od tej daty będą opatrzone rysiem Akademii na frontispisie.
Słynny wśród ludu i na włoskich dworach, uznawany przez Kościół…
Najwyraźniej żaden z nich nie był jego prawdziwym wrogiem.
Ale w takim razie kto?
Faktem jest, że to zwolennicy teorii geocentrycznej stali się zaciekłymi wrogami Galileusza; ataki na niego rozpoczęły się, gdy tylko pojawił się Sidereus Nuncius.
Nie mogą sobie pozwolić na utratę twarzy i nie chcą, aby ich przekonania były kwestionowane.
Kim są zwolennicy teorii geocentrycznej? Są oni nie mniej i nie więcej niż ówcześni naukowcy, ówcześni „uczeni naukowi”.
Oni są jego wrogami.
Tak, dobrze przeczytałeś, „ludzie nauki”.
Galileusz kwestionuje bowiem podstawy ich wierzeń, ich autorytet, ich chwałę, ich ambonę, ich pozycję społeczną i, spójrzmy prawdzie w oczy, ich źródło utrzymania.
Interesujące jest również to, że Galileusz sprzeciwiał się im również pod względem metody. Metody Galileusza opierały się na obserwacji i doświadczeniu, a nie na autorytecie zwolenników teorii geocentrycznych, którzy polegali na prestiżu Arystotelesa.
W przypadku tych „ludzi nauki” było to: ” Uwierz mi, to prawda, ponieważ mówię ci to, ponieważ jestem uznanym naukowcem », lub « ponieważ polecam się uczonemu ważniejszemu ode mnie (w tym przypadku), Arystoteles ».
A tam, gdy wyniośle okryli się swoimi długimi, świetlistymi szatami, wszyscy musieli się przed nimi kłaniać, patrząc sobie nawzajem w stopy.
To już był efekt togi/białego płaszcza…
Z drugiej strony, w przypadku Galileo jest to po prostu : „Do takiego wniosku prowadzi nas obserwacja faktów.
Jest to prawo Rozumu przeciwko prawu ludzkiego ego, refleksji i pytania przeciwko dyplomowi.
Dlatego szczególnie pouczające jest zauważenie, że od momentu, gdy ludzie nauki zdecydują się zaatakować Galileusza, użyją jednego z najbardziej nikczemnych środków, aby go uciszyć, a mianowicie znajdą sposób, aby doprowadzić do osądzenia go przez Kościół jako heretyka, aby mógł zostać skazany na śmierć.
Ważne jest, aby zrozumieć, że chociaż Kościół powitał Galileusza i uznał jego koncepcję heliocentryczną za atrakcyjną teorię, teoria geocentryczna Arystotelesa pozostała częścią jego dogmatu, na mocy jego (niestety wciąż bardzo) złej interpretacji niektórych tekstów biblijnych.
Chociaż kardynał Barberini i Rzym zgotowali mu wspaniałe powitanie, zrobili to w oparciu o zasadę równoważności hipotez, w której teoria Galileusza musiała pozostać i zostać przedstawiona jako teoria.
Całe zagrożenie, przed jakim stanął Galileusz, polegało na zmuszeniu go do powiedzenia, że jego teoria nie była teorią, ale rzeczywistością, jedyną prawdą naukową i że powinna przeważać nad Biblią, która według nich i Kościoła nauczała geocentryzmu.
W tym celu naukowcy próbowali nakłonić dominikanów i jezuitów do zaatakowania Galileusza pod kątem eretyzmu religijnego.
Ten kąt ataku jest wyjątkowo przewrotny, ponieważ stawia przyjaciół Galileusza w Kościele w sytuacji, w której muszą żądać, aby przyznał, że jego wnioski są jedynie nową teorią, a nie ustalonym faktem, w którym to przypadku, pomimo ich przyjaźni, będą zmuszeni podjąć drastyczne środki przeciwko niemu.[11].
W swoim liście z 1615 r. do Krystyny Lotaryńskiej, która była zaniepokojona jego możliwą herezją religijną, Galileusz całkiem słusznie wyjaśnił, że nie było fundamentalnego problemu między wizją świata fizycznego, którą rozwijał, a Biblią, ale problem leżał w błędnej interpretacji Biblii przez tych, którzy twierdzili, że ją znają.
Napisał do niej: „Jeśli zdarzy się, że autorytet Pisma Świętego okaże się sprzeczny z oczywistym i pewnym powodemOznacza to, że ten, kto interpretuje Pismo Święte, nie rozumie go właściwie. To nie znaczenie Pisma Świętego jest przeciwne prawdzie, ale znaczenie, które chciał mu nadać; to, co jest przeciwne Pismu Świętemu, to nie to, co w nim jest, ale to, co on sam w nim umieścił, wierząc, że stanowi to jego znaczenie „.
W liście tym Galileusz przypomniał mu, że idea heliocentryczna nie była sama w sobie nowa, ponieważ wielu starożytnych naukowców i filozofów twierdziło, że Słońce jest nieruchome, a Ziemia ruchoma, w tym Pitagoras i pitagorejczycy, Heraklit z Pontu, Filolaos, nauczyciel Platona, sam Platon, Arystarch z Samos, Hicetas i inni, a Seneka powiedział, że konieczne byłoby zbadanie, aby dowiedzieć się, czy Ziemia czy Słońce się porusza.
Galileusz wspomina również etapy swoich odkryć i sprzeciw, jaki wywołały one wśród nauczycieli, którzy opierali swoje nauczanie na wiedzy arystotelesowskiej.
Te różne punkty wyraźnie pokazują, że dla Galileusza problem nie pochodził z Biblii, ani z prawdziwej nauki, która ze swej natury już zajęła się tą kwestią, ale pochodził z błędnej interpretacji religijnych jego czasów, którzy twierdzili, że interpretują Biblię poprawnie, a także ze złej wiary naukowców jego czasów, którzy sprzeciwiali mu się z czystego dogmatyzmu i korporacjonizmu, a nie z rygorystycznego ducha naukowego.
Stojąc na swoim stanowisku, Galileusz odmówił kompromisu, odmawiając przedstawienia swojej tezy jako hipotezy, podrzędnej i podporządkowanej dominującemu geocentryzmowi, jednocześnie nadal twierdząc, że jest zwolennikiem astronomii Kopernika.
Doprowadziło to do cenzury jego pracy, która została ratyfikowana 25 i 26 lutego 1616 r. przez Inkwizycję i papieża Pawła V.
I to właśnie z powodu cenzury tezy Galileusza, która umieściła jego dzieło w ramach wizji świata Kopernika, przełomowa książka Kopernika, De Revolutionibus Orbium Coelestium, została również umieszczona na indeksie książek zakazanych przez Kościół katolicki (pozostała tam do 1835 r.), chyba że zostanie poprawiona, tj. jeśli dziesięć fragmentów zapewniających o prawdziwości modelu heliocentrycznego nie zostanie usuniętych lub przeredagowanych.
Chociaż Galileusz pozostał zagorzałym obrońcą teorii kopernikańskiej, pomimo tej czarnej listy, nie był osobiście nękany i został poproszony o nauczanie swojej tezy, przedstawiając ją jako hipotezę.
Później został ponownie zaatakowany przez jezuitów, w szczególności Orazio Grassiego, ale Galileusz był nadal faworyzowany przez nowego papieża, jego przyjaciela kardynała Barberiniego, który zachęcił go do opublikowania Il Saggiatore („The Essayist”), pracy na temat filozofii atomistycznej, która wyśmiewała (zatomizowanego!) Grassiego.
Stał się sztandarowym przedstawicielem rzymskich kręgów intelektualnych buntujących się przeciwko intelektualnemu i naukowemu konformizmowi narzuconemu przez jezuitów.
Zasadniczo, nie zapominajmy, że to, co zabrzmiało jak dzwonek śmierci Galileusza i doprowadziło go, w oczach mas i potomnych, do konieczności wyparcia się swojej pracy i głębokich przekonań, było bez cienia wątpliwości… jego własne domniemanie.
W 1620 r. Galileusz otrzymał od swojego nowego przyjaciela, papieża Urbana VIII, zlecenie napisania Dialogue sur les deux grands systèmes du monde, dzieła, które miało w neutralny sposób przedstawić zalety i wady systemu Ptolemeusza i Kopernika, Nie tylko pozornie wyśmiewał geocentryzm Ptolemeusza, szydząc ze zwolenników geocentryzmu i przedstawiając ich jako prostaka, trafnie nazwanego Simplicio, nie tylko pisał po włosku, a nie po łacinie, aby dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców, ale przede wszystkim popełnił błąd, wprowadzając w błąd Kościół, oszukując go, by dał mu imprimatur. W rzeczywistości, ponieważ papież mu ufał, otrzymał jego przedmowę i konkluzję jeszcze przed napisaniem tekstu.
Świadomość, że był chroniony przez papieża Urbana VIII i wielkiego księcia Toskanii, Ferdynanda II de’ Medici, wnuka Krystyny Lotaryńskiej, niewątpliwie przyczyniła się do jego poczucia bezkarności.
Ale ta próba przeforsowania swojej drogi niepotrzebnie naraziła go na ataki wrogów, których gniew został uwolniony przez sławę Galileusza, i spowodowała, że stracił część wsparcia, jakie wcześniej miał od papieża Urbana VIII, który czuł się podwójnie zdradzony, Pomiędzy nadużyciem jego imprimatur a stronniczym przedstawieniem przez Galileusza dwóch teorii, o których neutralność wyraźnie go prosił, nie mógł nie zdecydować się na postawienie swojego przyjaciela Galileusza przed komisją sędziów Świętego Oficjum, aby zmusić go do wycofania się i zakazania jego najnowszej pracy.
Nawet jeśli Galileusz się do tego zastosował, możemy sobie wyobrazić zakulisową rozmowę między nim a Urbanem VIII, w której Urban VIII obiecał złagodzić wyrok więzienia, jeśli Galileusz wykona gest dobrej woli i publicznie (ale nie osobiście i wewnętrznie) wyrzeknie się swojej pracy.
Po jego zaprzeczeniu papież natychmiast złagodził wyrok Galileusza do aresztu domowego. Nigdy nie był w więzieniu i nadal otrzymuje dochody z dwóch beneficjów kościelnych przyznanych mu przez suwerennego papieża. Jeśli chodzi o drugą sankcję, odmawianie psalmów pokutnych raz w tygodniu przez rok, miała to wykonywać jego córka, karmelitanka…
Czego więc możemy nauczyć się z historii życia Galileusza? Kim byli jego najwięksi wrogowie?
Jeśli nie, do jakich wniosków doszedłeś?
- „ludzi nauki” swoich czasów i…
- inny człowiek nauki, znający siebie i własne domniemania?!
Co to mówi nam o ludziach nauki [12] naszych czasów?
Czy uważasz, że zmienili się zasadniczo, moralnie i stali się znacznie lepsi od tych z poprzednich pokoleń?
Pozostawię ci zastanowienie się nad odpowiedzią.
Newton
Do znakomitych nazwisk, które właśnie wymieniliśmy, znakomitych zarówno ze względu na ich odkrycia, jak i na zilustrowanie podobnej psychorigii i ponadczasowego dogmatyzmu naukowego świata akademickiego, z którym musieli się zmierzyć, dodajmy nazwisko Newtona.
Newton oparł swoje odkrycia na kamieniach ułożonych przez Kopernika:
System Kopernika umożliwił pomiar odległości każdej planety od Słońca, co było niemożliwe w arystotelesowskim systemie geocentrycznym.
To właśnie umożliwiło później Johannesowi Keplerowi obliczenie trajektorii tych gwiazd i ustanowienie praw ruchu w Układzie Słonecznym, praw, na których Isaac Newton oparł swoją teorię grawitacji.
W wieku 29 lat dołączył do Royal Society w Londynie, gdzie poznał wpływowego Roberta Boyle’a. Udało mu się udoskonalić teleskop ze sferycznym zwierciadłem wolnym od aberracji chromatycznej. W następnym roku zdecydował się szeroko nagłośnić swoją pracę nad światłem, dzięki czemu stał się sławny za jednym zamachem.
Ale zauważ, co się wtedy dzieje : Ta sława sprawiła, że jego odkrycia stały się przedmiotem licznych kontrowersji i kłótni, którymi się brzydził:
Robert Hooke, uważany za eksperta w dziedzinie optyki (w 1673 r. zbudował teleskop zaprojektowany przez Jamesa Gregory’ego w 1663 r.), wyraził swoje zainteresowanie, ale ostro skrytykował traktat, wskazując na nieadekwatność demonstracji. Newton zareagował wściekle, twierdząc, że Hooke nic nie zrozumiał z jego pracy i że niemożliwe jest, aby odtworzył swój eksperyment w tak krótkim czasie. Było to pewne, a Hooke przyznał mu później, że spędził tylko kilka godzin na studiowaniu artykułu (sic!!). Obaj mężczyźni pozostali wrogami na całe życie. Hooke nie był jednak osamotniony w swojej krytyce. Christian Huygens najpierw pochwalił swoją teorię, zanim znalazł w niej kilka wad. Ale być może najbardziej zaciekły spór toczył się między nim a angielskim jezuitą Francisem Hallem.
Jaka więc była prawdziwa natura obiektywizmu jego rówieśników, studiujących tę samą dziedzinę co on, w ówczesnej społeczności naukowej?
Jest blisko zera, prawda?
Jakie są konsekwencje dla Newtona całej tej zazdrości i jałowej konfrontacji z rówieśnikami?
Zmęczony sprzeciwami, które odbierały mu to, co miał najcenniejszego (czas na naukę), Newton wycofał się z wszelkiej publicznej debaty.
Powinniśmy również wspomnieć że w 1677 r. śmierć jego nauczyciela i mentora Isaaca Barrowa, śmierć jego przyjaciela Henry’ego Oldenburga (jego jedynego łącznika ze społecznością naukową) oraz utrata całej jego pracy nad kolorami w pożarze jego mieszkania bardzo dotknęły go przez kilka miesięcy. Minęło dwadzieścia pięć lat, zanim ponownie opublikował swoją teorię światła.
Niemniej jednak niezwykle paradoksalne jest czytanie i zauważanie, że podczas gdy Newton jest obecnie uważany za jednego z największych geniuszy i naukowców w historii ludzkości, Jednocześnie jego więź ze społecznością naukową okazała się bardzo słaba za jego życia, materializując się jedynie za pośrednictwem jego nauczyciela i Henry’ego Oldenburga, który działał jako ni mniej ni więcej tylko dyplomata (a nie naukowiec) jako sekretarz Royal Society, starając się złagodzić ciągłe napięcia ego między naukowcami:
Oldenburg nawiązał rozległą sieć kontaktów naukowych w całej Europie, z którymi prowadził regularną korespondencję. Niezrażony wrogością, która nieuchronnie pojawiła się za kulisami Académie, „…” nadal wykorzystywał wszelkie dostępne mu środki, aby udaremnić cenzurę w celu ułatwienia komunikacji między badaczami i wykorzystać swoje umiejętności dyplomatyczne, aby złagodzić napięcia i rozładować kłótnie między uczonymi.
Najwyraźniej powietrze między naukowcami nie nadawało się do oddychania.
Oczywiście, jeśli jesteśmy zaskoczeni brakiem wsparcia, jakie otrzymał Newton, możemy powiedzieć, że ma udręczoną i złożoną osobowość. Niechętnie informował o swoich pracach i często publikował je kilka lat po ich ukończeniu. Ma tendencję do zamykania się w sobie, żyje samotnie i jest pracoholikiem. Czasami zapomina o spaniu lub jedzeniu. Co więcej, jego relacje z innymi są często problematyczne.
Nie jest to jednak wystarczające wytłumaczenie faktu, że musi stawić czoła tak dużej opozycji lub nieufności ze strony swoich bezpośrednich rówieśników.
W rzeczywistości jedynym naukowcem, który zaufał Newtonowi, był Edmund Halley, astronom i inżynier, który przekonując Newtona do podzielenia się swoją koncepcją Wszechświata, uczynił go częścią historii nauki.
Brzmi on następująco:
W 1687 r., z pomocą finansową i zachętą Edmonda Halleya, opublikował swoje główne dzieło: Philosophiæ naturalis principia mathematica (Matematyczne zasady filozofii naturalnej).
Praca ta wyznacza początek matematyzacji fizyki.
W szczególności przedstawił swoją teorię uniwersalnego przyciągania.
Ustanowił trzy uniwersalne prawa ruchu, które pozostały niezmienione i niezmienione przez ponad dwa stulecia.
Isaac Newton został uznany za „ojca współczesnej mechaniki” dzięki trzem prawom ruchu, które noszą jego imię i są nauczane do dziś:
Zasada bezwładności
Podstawowa zasada dynamiki
Zasada wzajemności działań
Prostota i skuteczność tej teorii wywarła ogromny wpływ na inne nauki XVIII wieku, w szczególności na nauki społeczne.
Jeszcze raz spójrzmy na to, co dzieje się po tym wejściu do historii:
Jednakże, podczas gdy książka została dobrze przyjęta w Wielkiej Brytanii, reakcja na kontynencie była wroga.
Skąd ta różnica w reakcji?
Był to w dużej mierze zaściankowy spór między społecznościami naukowymi Europy i Anglii, co ilustruje kontrowersja między Niemcem Leibnizem a Anglikiem Newtonem o ojcostwo rachunku nieskończoności, która została rozstrzygnięta na korzyść tego ostatniego przez Royal Academy (której Newton został wówczas prezydentem).
Trzeba więc powiedzieć, że choć umysły są niezwykle błyskotliwe, to zachowanie i reakcje bardziej przypominają zachowanie i reakcje młodych ludzi na placu zabaw.
Jeśli chodzi o uznanie Newtona przez rówieśników, w końcu zostało ono osiągnięte, ale była to długa i żmudna droga.
Co to wszystko mówi nam o prawdziwym obiektywizmie społeczności naukowej?
Pozostawię ci to do przemyślenia
Raport
Ze swojej strony wymieniłem tutaj tylko te kilka znakomitych nazwisk, ale lista bez wątpienia byłaby znacznie dłuższa, jeśli chodzi o wielkie nazwiska, prawdziwie naukowe umysły, które musiały walczyć z ustalonym „naukowym” establishmentem, pod każdym względem porównywalnym do świętego kapłaństwa, aby potwierdzić ważność swoich nowych odkryć, które zagrażały profesurom i przywilejom ich „starszych kolegów”, którzy musieli znosić oszczerstwa i oczernianie, czasami przez całe życie, zanim w końcu wygrali sprawę i zostali uznani, jeśli nie za życia, to przynajmniej po śmierci, a potem… wbrew wszelkim przeciwnościom, wzniesieni jako posągi, wywyższeni, wyniesieni, nie z własnej winy, do rangi luminarzy lub quasi-bóstw, generując z kolei nowe fale awansów żarliwych uczniów-kapłanów, których myślenie z kolei staje się tak samo ortodoksyjne i nieprzejednane, jak ich „memowych” poprzedników, Ci sami ludzie, którzy nie tak dawno temu, z dokładnie tych samych ławek, wyśmiewali, potępiali i wyrzucali oryginalność wizji swojego mistrza, zanim stała się ona nową główną teorią panującego wszechświata.
I tak dalej, utrwalając piekielne błędne koło odrzucania nowości i odkryć, które, unoszone energią kinetyczną własnej dumy, miażdży wszelkie pragnienie wyłonienia się Prawdy.
Na szczęście, gdy w końcu zwycięża zdrowy rozsądek, ta piekielna machina zatrzymuje się, pozwalając na poczynienie pewnych postępów.
Jak dotąd przytoczyłem przykłady naukowców, którzy mieli ogromne trudności z zaakceptowaniem wniosków ze swoich prac przez rówieśników, co samo w sobie świadczy o monolityczności społeczności naukowej i jej tępym korporacjonizmie, często uniemożliwiającym jej analizowanie pracy swoich kolegów z prawdziwym obiektywizmem.
Chciałbym jednak wziąć inny przykład, kontrprzykład, ale równie odkrywczy: przypadek Einsteina.
Uważam, że jego przypadek ilustruje kolejny kluczowy czynnik, który należy wziąć pod uwagę, zachęcając nas do cofnięcia się o krok od twierdzeń społeczności naukowej.
Einstein
Przypadek Einsteina jest kontrprzykładem do poprzednich, ponieważ kiedy jego praca została opublikowana, został natychmiast doceniony przez rówieśników.
W jego przypadku, nawet jeśli na początku musiał się trudzić, aby rozwijać swoje pomysły równolegle z życiem jako para i niezbyt ekscytującą pracą, nie możemy powiedzieć, że został odrzucony przez społeczność naukową swoich czasów!
Wręcz przeciwnie.
Z drugiej strony, to, co uważam za szczególnie interesujące w jego przypadku, to fakt, że przy całym swoim geniuszu dał się ponieść, dać się zwieść tendencyjności poznawczej, polegającej na przedkładaniu wniosków z własnej pracy nad rzeczywistość naukową.
Dlaczego ktoś miałby tak mówić?
Być może pamiętasz kontrowersje, które powstały między nim a Nielsem Borhem, ówczesnym fizykiem kwantowym?
Przyjrzyjmy się naturze ich różnicy zdań, dlaczego można powiedzieć, że Einstein się mylił i w jaki sposób uczy nas to, że nawet najbardziej błyskotliwe ludzkie umysły podlegają uprzedzeniom poznawczym i mogą „błądzić po stronie pychy”.
Charakter sporu
Jeśli chodzi o naturę ich sporu, należy najpierw powiedzieć, że Einstein nie był ignorantem fizyki kwantowej, daleki od tego, ponieważ wkład jego własnej pracy w tę teorię był nawet niezwykły (np. jego wyjaśnienie efektu fotoelektrycznego). Dlatego też w pełni zrozumiał fundamentalne implikacje teorii, nad którą pracował Niels Bohr.
Zasadniczo Einsteinowi przeszkadzał fakt, że jego pogląd na świat, wywodzący się z jego badań nad światem fizycznym, był deterministyczny, podczas gdy pogląd Bohra i świat kwantowy, który badał, był probabilistyczny.
Z jednej strony nieskończenie duży wszechświat rządzony prawami i niezwykle precyzyjnymi stałymi, tak że każda cząstka i jej ruchy są jasno określone, az drugiej strony nieskończenie mały wszechświat, jego wszechświat bazowy, ale rządzony prawami, tak że wszystko jest przypadkowe, rządzone prawdopodobieństwami.
Paradoks jest oczywisty. Te dwa światy wydawały się nie do pogodzenia.
Aby rozwiązać tę niezgodność, Einstein zasadniczo zdecydował się dać pierwszeństwo deterministycznej wizji nieskończenie dużego nad nieskończenie małym.
Był przekonany, że ponieważ fizyka kwantowa została zdefiniowana jako probabilistyczna, w przeciwieństwie do fizycznego świata nieskończenie dużego, który badał i analizował bardziej, jest ona z konieczności niekompletna. Według niego muszą istnieć ukryte zmienne, jak dotąd nieodkryte, które po odkryciu nagięłyby fizykę kwantową do praw świata fizycznego, które uważał za nadrzędne.
Dowiedzą się tego fizycy kwantowi.
Fizyka kwantowa, z jej dziwnymi prawami, była więc dla niego fizyką wciąż niekompletną i niedokończoną, a gdy tylko tak się stanie, nieuchronnie zharmonizuje się z wynikami jego pracy, która według niego miała uniwersalny poprzeczny charakter.
Pierwsze bezpośrednie starcie Einsteina i Bohra miało miejsce w październiku 1927 roku, kiedy spotkali się po raz pierwszy jako goście na Piątym Kongresie Solvay. Podczas gdy Einstein bronił tymczasowego charakteru teorii kwantowej, Bohr uważał ją za ukończoną teorię. À un moment donné, Einstein, exaspéré, a lancé à Niels Bohr le célèbre „Gott würfelt nicht” („Dieu ne joue pas aux dés”), ce à quoi Niels Bohr a répondu : „Qui êtes-vous pour dire à Dieu ce qu’il doit faire ? „Qui es-tu, Albert Einstein, pour dire à Dieu ce qu’il doit faire ?[13] »
Najwyraźniej Einstein nie przyjmował do wiadomości, że jego wizja może zostać zakwestionowana.
Spójrzmy na inny moment, który uwydatnia poznawczą stronniczość Einsteina.
Ten moment nadszedł w 1935 roku, kiedy opublikował słynny artykuł „EPR” (nazwany tak na cześć jego autorów Einsteina, Podolskiego i Rosena) w amerykańskim czasopiśmie Physical Review pod tytułem „Czy fizykę kwantową można uznać za kompletny opis rzeczywistości fizycznej?”.
Wraz z dwoma kolegami Einstein przeprowadził eksperyment myślowy, który nie podważając przewidywań mechaniki kwantowej, pozwolił mu poddać w wątpliwość jej kompletność, a tym samym interpretację fizyki kwantowej Bohra. Wyobraża sobie dwie cząstki z tej samej objętości (tj. zawiłe) poruszające się w przeciwnych kierunkach. Jeden z nich podlega ograniczeniu, które zmusza go do reagowania w określony sposób. Zgodnie z podstawowymi zasadami fizyki kwantowej, jeśli jedna z dwóch cząstek zostanie poddana ograniczeniu, które sprawi, że zareaguje w określony sposób, druga cząstka, niezależnie od dzielącej je odległości, zachowa się dokładnie w ten sam sposób. Podczas gdy zjawisko splątania może nadal wydawać się akceptowalne dla Einsteina w świecie nieskończenie małych rozmiarów, nie jest już akceptowalne w tym kontekście, gdzie oznacza, że sygnał jest przesyłany szybciej niż prędkość światła, co jest sprzeczne z jego teorią szczególnej względności.
Zasadniczo Einstein twierdzi, że, jak wykazała jego teoria szczególnej względności, nic nie może poruszać się szybciej niż prędkość światła. A ponieważ jest to wynik, który znalazł, nic nie może temu zaprzeczyć… więc jeśli dwie cząstki komunikują się natychmiast, mimo że dzieli je prawie nieskończona odległość, dla niego dzieje się coś podejrzanego.
Dla Einsteina sprzeczność ta dowodzi, że fizyka kwantowa jest rzeczywiście niekompletną teorią i że istnieją ukryte zmienne (lub cechy) w cząstkach kwantowych, które nie zostały jeszcze odkryte. Zmienne, które z góry określiły reakcję cząstek, prowadząc przyszłych obserwatorów do przekonania, że są one zdolne do interakcji, mimo że dzieli je bardzo duża odległość.
Bohr kategorycznie odrzuca pojęcie ukrytych zmiennych. Pour lui, en effet, il ne peut exister de « prédétermination » des caractéristiques physiques d’une particule quantique puisque ce n’est qu’au moment où l’expérimentateur fait une mesure sur une particule que l’on peut connaître la valeur de l’une de ses caractéristiques physiques (position, quantité de mouvement, spin dans le cas de l’intrication quantique, etc.).
Einstein uważał również, że cząstka może reagować tylko na swoje otoczenie, stosunkowo bliski układ odniesienia, ale z jego punktu widzenia niemożliwe było oddziaływanie z cząstką znajdującą się na drugim końcu wszechświata.
Bohr przeciwstawia się przekonaniu Einsteina, argumentując, że jego eksperyment myślowy nie ma logicznego sensu, ponieważ w ramach fizyki kwantowej dwie cząstki muszą być traktowane jako nierozerwalna całość lub jako pojedyncze zjawisko, usytuowane w kontekście tej samej całości lub tego samego układu odniesienia.
W rzeczywistości Einstein nadal wierzy, że cząstki kwantowe ewoluują w kontekście praw fizyki klasycznej, podczas gdy Bohr utrzymuje, że ewoluują one w innym odrębnym punkcie odniesienia, punkcie odniesienia leżącym u podstaw świata fizycznego, z własnym sposobem komunikacji.[14].
Najwyraźniej, pomimo swojego geniuszu, Einstein najwyraźniej trzymał się swojego deterministycznego poglądu na świat.
Dla niego nic nie może poruszać się szybciej niż prędkość światła.
I nic nie może komunikować się natychmiast, oddzielone niemal nieskończoną odległością.
Są to ograniczenia, które zaobserwował w świecie fizycznym, będącym przedmiotem jego badań, i które jego zdaniem muszą mieć zastosowanie do wszystkich i do wszystkich światów, w tym do leżącego u ich podstaw świata kwantowego.
Odmawia przyznania, że może istnieć świat, który przeczy odkrytym przez niego prawom świata fizycznego.
Aby to zademonstrować, jest gotów raczej nagiąć fizykę kwantową, niż pozwolić, by jej wyniki narzuciły mu się i zmieniły jego własną globalną wizję rzeczy.
Dlaczego naukowcy wiedzą dziś, że Einstein się mylił?
IJest to obecnie powszechna wiedza, dzięki eksperymenty przeprowadzone przez Alaina Aspecta (francuskiego laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 2022 r.) na początku lat 80. ubiegłego wieku, dotyczące nierówności Bella[15]nierówności, które powinny być zawsze prawdziwe, gdyby Einstein miał rację.
W eksperymentach były one jednak systematycznie naruszane.
Demonstruje to zasadę nielokalności: cząstki nie reagują wyłącznie na ograniczenia swojego środowiska.
Więc Einstein się mylił.
Ale czego to wszystko może nas nauczyć o potrzebie wycofania się z twierdzeń nawet najbardziej błyskotliwych naukowców?
Cóż, faktem jest, że nawet najbardziej błyskotliwe umysły mogą popełnić błąd po stronie pychy i dać pierwszeństwo swojemu poglądowi, wynikom swojej pracy, przed rzeczywistością świata, do tego stopnia, że przeoczą rzeczywistość zupełnie innego świata!
Jeśli więc tak wielki geniusz jak Einstein popełnił tak ogromny błąd, to czy nie powinniśmy być ostrożni, gdy naukowcy głoszą nam prawdy, które przedstawiają nam jako sprawdzone i niezmienne?
Do jakiego wniosku jesteśmy więc zmuszeni?
Społeczność naukowa: korporacjonizm świeckich kapłanów
Wszystko to zwraca uwagę na fakt, że dość często świat nauki, w przeciwieństwie do obiektywnego podejścia naukowego, którym się szczyci i którego powinien bronić, ponieważ składa się z ludzi podlegających wadom moralnym, często zachowuje się bardziej jak prawdziwy krąg winnych kapłanów religijnych chroniących się nawzajem.
Trzeba przyznać, że tak jak każda religia zwykle chroni swoje dogmaty za pomocą „elity” oddanych kapłanów, tak świat nauki jest poprzecinany dogmatami, z których każdy ma własną kaplicę i kolumnę kapłanów, nawet jeśli nie zajmują się oni swoją działalnością w taki sam sposób, jak duchowni, ubrani tak, aby zaimponować ludziom, ale raczej z rozpuszczonymi włosami lub w czapce i butach.
Tak więc problemem absolutnie nie jest nauka, ani prawdziwe naukowe podejście, ani nadzwyczajna inteligencja społeczności naukowej, ale prosty fakt, że prawdziwa nauka wymaga pokornego podejścia, którego niestety większość ludzi, którzy się jej podejmują, nie przyjmuje.
Owijając się naukową zasłoną niczym czekiem in blanco, wymachując przed światem tytułami naukowymi, poddają społeczeństwo narzucającej się propagandzie i narzucają ludziom swoją wizję świata, czasami aż do wyśmiewania tych, którzy wierzą, tych, którzy mają wiarę w Boga, tych, którzy nie widzą świata tak jak oni.
Nawet jeśli sami zachowują się jak księża!
A jednak scjentyzm, w który wielu ludzi twierdzi, że wierzy, był pierwotnie czystym aktem wiary religijnej w taki sam sposób, jak wiara w Boga stwórcę… :
ponieważ scjentyzm jest aktem wiary
Zastanówmy się nad tym.
W nauce nie da się zaprzeczyć fundamentalnej zasadzie, że „każdy skutek ma swoją przyczynę” lub faktowi, że „całość nie może powstać z niczego”.
Wszyscy zgadzają się, że nasz wszechświat narodził się z niewyobrażalnego źródła energii.
Preferowaną opcją, zgodną z obecnymi modelami, jest to, że nasz wszechświat, jego prawa i stałe zostały skoncentrowane (lub zostały skoncentrowane) w nieskończenie małym punkcie, tuż przed wielkim wybuchem i jego ekspansją – inflacją.
Problemem dla wszystkich jest: skąd pochodzi to źródło energii?
To ostatnie pytanie, tak jak zostało postawione, jest w kategoriach absolutnych, dla każdego, absolutną Tajemnicą.[16].
Ale faktem jest, że źródło tej kolosalnej energii musi istnieć, w przeciwnym razie nasz wszechświat po prostu by nie istniał.
Jak nazwiemy wiarę w coś, czego nie rozumiemy, co jest dla nas absolutną Tajemnicą, ale co nam się narzuca?
Jeśli nie „Wiara”?
Niezależnie od tego, czy wierzący nazywa to źródło Bogiem lub Istotą Najwyższą, czy też ateista nazywa je supermocnym Przypadkiem lub Matką Naturą, która robi wszystko tak dobrze, faktem jest, że obaj, w tym momencie T, pierwotnym założeniu świata, wykonują ścisły, identyczny, równoważny akt wiary w pierwotne źródło naszego wszechświata.
Jest to fakt, któremu nikt nie może zaprzeczyć.
Od tego wszystko się zaczyna.
Społeczność naukowa jest zatem zasadniczo religijna.
Po prostu nie pokłada wiary w tym samym podmiocie, co wierzący.
Ale to nie przedmiot aktu wiary czyni religię, lecz sam akt wiary!
Ten fakt, ten niewypowiedziany fakt, ponieważ nigdy nie jest wyrażany w ten sposób, uzasadnia stwierdzenie, że społeczność naukowa jest społecznością religijną.
Wyjaśnia to również częściowo te same odchylenia własnego kapłaństwa w samozarządzaniu swoimi teoriami, które obserwujemy gdzie indziej w kapłaństwie (fałszywej) religii, we wszystkich jej wielorakich konsekwencjach.
Równoważność między tymi dwiema społecznościami istnieje nie tylko od samego początku, ale także na koniec dnia, ponieważ zasadniczo, tak jak papiestwo ogłosiło się nieomylne i, między innymi, ustanowiło geocentryzm jako prawdę absolutną, tylko po to, by przełknąć swoją arogancję i zjeść kapelusz 4 wieki później, tak współczesny papież Einstein, gdyby żył, musiałby zjeść swój kapelusz tak samo, gdy nasza Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki została opublikowana.
Społeczność naukowa jest głucha, niema i ślepa
Głuchota społeczności naukowej na nowe idee i przyczyny takiego stanu rzeczy zostały już szeroko omówione.
Jeśli chodzi o fakt, że milczy, milczy na temat przyczyny powstania wszechświata i człowieka, sama przyznaje, że nie jest to jej celem, jej misją, która polega wyłącznie na wyjaśnieniu, jak działa świat.
Sama przyznaje, że interesuje ją tylko to, jak, a nie dlaczego.
Dlatego też milczy na ten temat.
Jeśli chodzi o fakt, że jest niewidoma, to również musimy to przyznać:
Do tej pory przyjmuje się, że naukowcy mają dostęp tylko do zrozumienia około 5% widzialnego wszechświata, odpowiadającego widzialnej materii znanej jako materia barionowa (złożona z protonów, neutronów i elektronów).
Uważa się również, że składa się z około 25% ciemnej materii, formy materii, która jest jeszcze całkowicie niezrozumiała i którą można wykryć poprzez jej wpływ na siłę grawitacji. Pozostałe 75% to ciemna energia, która wydaje się być związana z próżnią i wyjaśnia przyspieszoną ekspansję wszechświata.
W odniesieniu do tego, co zostało odkryte do tej pory, nawet jeśli materia barionowa jest jedynym możliwym obszarem analizy… świat naukowy pozostaje ślepy, ponieważ nadal nie jest w stanie wyjaśnić w jednolity sposób różnych sił, które udało mu się zidentyfikować w tych 5%.
Nadal więc czeka na znalezienie teorii wszystkiego, która mogłaby zintegrować i opisać jednocześnie cztery fundamentalne oddziaływania, które odkrył: silne oddziaływanie jądrowe (dla spójności jądra atomowego), oddziaływanie elektromagnetyczne (światło, elektryczność i magnetyzm, chemia itp.), słabe oddziaływanie (reaktywność beta i fuzja jądrowa) oraz oddziaływanie grawitacyjne (grawitacja). Głównym problemem, ale nie jedynym, jest ujednolicenie mechaniki kwantowej i ogólnej teorii względności, które opisują zjawiska odpowiednio na poziomie mikroskopowym i makroskopowym.
Dodajmy do tego fakt, że, jak wspomniano powyżej, świat nauki wciąż nie uwzględnił w swoich obliczeniach obszarów świadomości i wolnej woli, mimo że one istnieją.
Co byś powiedział osobie, której zdolność widzenia wynosi zaledwie 5%, a co więcej, jest niewyraźna, nieharmonijna i niekompletna?
Poza byciem praktycznie ślepym?
Co to mówi o wiarygodności twierdzeń wielu członków społeczności naukowej?
Można teraz zapytać: dlaczego, tu i teraz, dokonujemy tak zjadliwego ataku na koncepcję samych naukowców i ich opinie?
Po prostu dlatego, że ma to daleko idące konsekwencje dla dziedziny badań, która będzie przedmiotem tej serii:
Jeśli chcemy zrozumieć i rozwikłać tajemnice przeszłości, musimy przyznać kilka rzeczy:
- Że język i środki wyrazu prehistorycznego człowieka nie były takie same jak nasze, że był to język oparty na symbolach.
- Że najbardziej archaiczne znane języki, w tym sumeryjski i egipski, były blisko spokrewnione z cywilizacjami neolitycznymi i paleolitycznymi, które je poprzedzały. Byli jego dziećmi.
Tak więc rozszyfrowanie symbolicznego języka sumeryjskiego i egipskiego jest rozszyfrowaniem nie tylko tajemnic ich obszarów cywilizacyjnych i cywilizacji, które zastąpiły je w ich duchowym dziedzictwie, ale także języka prehistorycznego człowieka, języka ich ojców, którzy im go przekazali, ponieważ, jak będziemy mieli wiele okazji do wykazania, święty język używany przez fałszywą pierwotną religię uniwersalną jest całkowicie ponadczasowy.
Jaka jest pozycja naukowego korporacjonizmu w dziedzinie prehistorii?
To smutny stan rzeczy i dlatego będziemy musieli współpracować, aby wywrócić ten stół do góry nogami:
Tabela naukowców zajmujących się prehistorią: archeolodzy i paleontolodzy
Wszechobecny wpływ scjentystycznego myślenia w badaniach prehistorii
Reakcja specjalistów na sceny mitologiczne i święte miejsca
Trzeba powiedzieć, że niemal systematycznie, w obliczu scen o charakterze mitologicznym, które wyraźnie należą do sfery sacrum, naukowcy, którzy je badają, są ostrożni i przyznają, że są całkowicie zagubieni.
Aby wyjaśnić to, czego ich zestaw narzędzi nie pozwala im zrozumieć, schronili się niemal systematycznie za tym, czego nauczono ich o tych „prymitywnych” populacjach, wiedząc, że są to niewątpliwie wyłaniające się uczucia religijne lub proste rytuały szamańskie związane z płodnością zbiorów lub sukcesem polowania.
Łatwe wyjście jest równie widoczne w fakcie, że megalityczne pomniki mogą być w najlepszym razie postrzegane jedynie jako narzędzia do śledzenia przesileń i równonocy w celu monitorowania zbiorów, być może z sakralnym powołaniem, ale w sumie wciąż bardzo niejasne.
Ta retoryka jest ich uniwersalnym schronieniem, dającym ogółowi społeczeństwa poczucie symboliki postaci, przedmiotów i ozdób świętych miejsc ludów, które pojawiły się przed pismem.
W żadnym momencie nie przewidują innej ścieżki, innego sposobu patrzenia na rzeczy, aby nadać znaczenie tym symbolom i sprawić, by przemówiły.
Byłby to jednak dobry moment, aby zacząć kwestionować samych siebie, ponieważ faktem jest, że „nowoczesna” nauka o prehistorii, z tym podejściem, wciąż nie była w stanie wyjaśnić żadnej z tajemnic odkrytych przez siebie miejsc.
Przyczyny tego błędu poznawczego
Istnieje kilka łącznych przyczyn tego uprzedzenia poznawczego, które uniemożliwia im zrozumienie, o co w tym wszystkim chodzi.
Przyjrzyjmy się niektórym z nich:
Bycie napędzanym przez samą teorię ewolucji
To smutne spostrzeżenie, ale jeśli istnieje jeden krąg myśli, który został całkowicie zgangrenowany przez jednotorowe myślenie teorii scjentystyczno-ewolucyjnej, to jest to właśnie ten.
Dowód tkwi w budyniu: jeśli studiujesz prehistorię i jesteś paleontologiem, archeologiem lub etnologiem… jeśli nie chcesz zostać wykluczony z tej społeczności i jej publikacji, będziesz musiał dostosować się do jej doxa, scjentystyczno-ewolucjonistycznego dogmatu, który narzuca prawdziwy dyktat na czytanie prehistorii i generuje wybitnie błędne nastawienie poznawcze: uważanie najbardziej archaicznych cywilizacji za z konieczności najbardziej infantylne.
W ich umysłach prymityw, który ma również pierwotne znaczenie, często niesie ze sobą tylko negatywne konotacje i właśnie w tym sensie go używają.
Wszechobecny wpływ scjentystycznego myślenia na świat prehistorii nadal więc, pomimo faktu, że dowody są coraz bardziej przeciwne, zbyt często prowadzi nas do przekonania, że nasi odlegli przodkowie byli niczym więcej niż zacofanymi ludźmi, którzy tylko bardzo stopniowo byli zdolni do kilku wyczynów (chodzenie, budowanie ognia, polowanie i zbieranie, a następnie rolnictwo) i których mitologia lub pierwotna religia sprowadzała się do adoracji żywiołów natury.
To, co wprowadza w błąd opinię publiczną w tym względzie, to fakt, że spontanicznie kojarzymy postęp techniczny, do którego cywilizacja ma dostęp, ze zdolnościami poznawczymi jej członków, podczas gdy, jeśli poświęcimy trochę czasu na zastanowienie się nad tym, akumulacja postępu technicznego, informacji, jest jedynie mechaniczna i z konieczności poprawia się stopniowo wraz z upływem czasu i środkami rozpowszechniania. Ostatnia cywilizacja będzie więc siłą rzeczy cieszyć się wieloma przewagami technicznymi, ale nie oznacza to, że jej członkowie są bardziej inteligentni niż pierwsza. Po prostu cieszy się z efektów ich pracy!
W rzeczywistości jest wręcz przeciwnie, ponieważ poznanie działa jak mięsień, ponieważ wymaga ciągłego treningu, więc zanika, jeśli przestaniemy go używać i zastąpimy go środkami technicznymi…
Ale ten scjentystyczny postulat ma ciężkie życie i nadal jest stronniczy i uniemożliwia nam zrozumienie historii.
Jeśli bowiem spojrzymy krótko wstecz, to od samego początku (przeczytaj ponownie Antoine’a Comte’a) postulatem scjentyzmu było w rzeczywistości rozwarstwienie ewolucji człowieka (a w istocie ewolucji indywidualnej) w formie piramidy, poprzez progresywne etapy ewolucji.
Od tego czasu poczyniono pewne postępy w przeciwnym kierunku. Ale nawet jeśli dziś ostatecznie uznaje się, na przykład, że zdolności poznawcze tak zwanego człowieka paleolitycznego (górnego) i neolitycznego były bardzo podobne do naszych, faktem pozostaje, że ponieważ założenie, że nasi przodkowie ewoluowali tak daleko, jak my, zostało wbite do domu jako oczywiste, są oni z konieczności postrzegani w zbiorowej nieświadomości jako niżsi poznawczo od nas od samego początku, tj. „nie osiągnęli jeszcze naszego poziomu inteligencji i ewolucji”.
Trzeba przyznać, że jest to gigantyczna forma zbiorowego pochlebstwa, bo kto w końcu znajduje się na szczycie piramidy, niczym najwyższe zwieńczenie krzaczastego drzewa ewolucji gatunków? Jeśli nie szczerze mówiąc niezbyt pokorny „sapiens”, którym jesteśmy, innymi słowy współczesny człowiek, „cywilizowany” zachodni biały człowiek, którego archetypem jest Elon Musk w swojej Tesli i jego rakiecie Starship wycelowanej w Marsa, na szczycie piramidy ewolucyjnej, z na samym dole, pierwotnym Afrykaninem, czarnym człowiekiem, który odkrył dwunożność, spadając z drzewa.
W tomie poświęconym religiom zobaczymy, jak ta scjentystyczna wizja ewolucji jest, z każdego punktu widzenia, obecnie całkowicie pokonana, zarówno pod względem logiki, jak i odkryć naukowych, a zatem jest obecnie godna całkowitego zdezawuowania i odrzucenia.
Przekonamy się, że ta sklerotyczna, rozwarstwiona, onanistyczna wizja współczesnego człowieka sapiens i jego cywilizacji jako najlepszego, co do tej pory osiągnięto, która zmusza świat do patrzenia na własny pępek wyłącznie przez pryzmat własnych oczu, jest całkowicie bezpodstawna.
Tak czy inaczej, pomimo wszystkich ostatnich odkryć przeciwnych, ze względu na straszliwy efekt bezwładności (taki sam jak w przypadku globalnego ocieplenia) wpływ tego sposobu postrzegania rzeczy jest nadal niezwykle silny i wszechobecny, szczególnie we wszystkich tak zwanych „naukowych” kręgach myśli.
Rejet de l’étude de la métaphysique de la conscience et des sciences associées
W książce poświęconej wyłącznie analizie religii zobaczymy, że pojawienie się scjentyzmu miało wpływ na absolutnie rewolucyjny w porównaniu do poprzednich epok (które wszystkie opierały się na metafizyce[17] a jednak spleciony z badaniami naukowymi i Rozumem), aby po raz pierwszy w historii ludzkości odłożyć na bok wszystko, co dotyczy metafizyki i dziedziny Świadomości.
Najwyraźniej w takim kontekście nauka o symbolu, która należy do czystej dziedziny świadomości i metafizyki, ponieważ była jej wektorem językowym, nie miała już większego uroku i stała się nauką bez ulgi.
Jest to niewątpliwie „grzech pierworodny” scjentyzmu, który miał poważne reperkusje w badaniach nad prehistorią, pozbawiając archeologię, będącą w bezpośrednim i stałym kontakcie ze światem sacrum, właściwych ram do odczytywania własnych odkryć.
hierarchizacja nauk, z pierwszeństwem przyznanym jednej kategorii
Jedną z konsekwencji tego odwrócenia nauk było odwrócenie znaczenia dyscyplin.
W tomie poświęconym religiom zobaczymy ponownie, jak stopniowo dyscypliny naukowe zostały zhierarchizowane na mocy ideologii scjentystycznej, umieszczając po raz pierwszy na szczycie dyscyplin uważanych za lepsze z jej punktu widzenia nauki, które określiła jako ścisłe (lub twarde).[18] której przypisywała zdolność do rozwiązania wszystkich problemów i bolączek ludzkości w dłuższej perspektywie, oraz stawiając nauki humanistyczne i społeczne na drugim miejscu[19] które zaczęto nazywać naukami nieścisłymi (lub miękkimi).
To oczywiście wpłynęło na ich deprecjację, mimo że rygor naukowy jest tak samo wymagający jak w „pierwszych”.
niekompetencja w naukach symbolicznych i kulturowych
Konsekwencje wpływu dyskursu scjentystycznego były druzgocące dla nauk w odniesieniu do sacrum.
Ponieważ od samego początku, jeśli nie wyeliminowała, to przynajmniej odsunęła naukę o symbolice ze swojego pola badań i analiz, ze swoich kluczy do czytania, pozbawiła się jedynego prawdziwego klucza, który pozwoliłby jej zrozumieć i wyjaśnić to, co odkrywa.
To właśnie prowadzi dzisiejszą społeczność naukową do błądzenia, jeśli chodzi o interpretację prehistorycznych scen i mitów, ponieważ po prostu nie ma już żadnego zrozumienia ani wiedzy na temat symboli, historii, mitów i postaci, które bada, a w rezultacie nie ma absolutnie żadnego sposobu na zrozumienie, o co w tym wszystkim chodzi.
O ile mi wiadomo, żaden archeolog, etnolog czy paleontolog nie posiada szczegółowej wiedzy na temat świata symboli.
Gdyby tak było, już dawno zdałby sobie z tego sprawę.
Tak więc ich hiperspecjalizacja, ze wszystkich punktów widzenia, jest po prostu niewłaściwa w tym przypadku, jeśli chodzi o prawidłową interpretację tego typu strony.
Nie mają odpowiedniego klucza do czytania, odpowiedniego narzędzia do analizy.
Aby to zrozumieć, możemy posłużyć się nowoczesnym przykładem:
Gdybyś miał jutro poprosić kogoś o wyjaśnienie obrazu Mona Lisy, kogo byś wybrał: hydraulika, socjologa, etnologa, specjalistę od analizy widmowej, historyka sztuki czy specjalistę od symboliki?
Oczywiście analiza spektralna rzuci światło na umiejętności techniczne, z jakimi dzieło zostało stworzone, a historyk sztuki na kontekst kulturowy i własny kontekst artysty w tamtym czasie, ale ponieważ obraz jest obrazem, naładowanym symbolami, tylko ekspert od symboliki będzie w stanie rozszyfrować, co artysta chciał przekazać podprogowo i w zawoalowany sposób.
Inne dyscypliny nie nadają się do tego zadania.
A jednak… kiedy odkrywane są prehistoryczne miejsca, podróżują paleontolodzy, etnolodzy, historycy sztuki naskalnej…. Jednak bez symbolicznego zrozumienia tego, co obserwują, i pomimo ich najlepszych intencji, w konfrontacji z historiami lub scenami, nad którymi nie mają kontroli, mogą naturalnie traktować je tylko powierzchownie.
W rezultacie, w obliczu tych metafizycznych śladów, które są zobowiązani obserwować, ale nie są w stanie rozszyfrować, doktryna scjentystyczna, którą są przesiąknięci, natychmiast przejmuje kontrolę i dostarcza im nie klucza do czytania, ale raczej klucza do ucieczki od stawienia czoła swoim obowiązkom, drogi ucieczki, aby spróbować wyjść z impasu, w którym się znaleźli:
Ta niekończąca się luka jest bardzo prosta i tak, prawie zawsze jest taka sama:
Opierając się na przyjętej zasadzie, że wytwory te są owocem wyobraźni jednostek w procesie ewolucji poznawczej, interpretacje mitologicznych opowieści i prehistorycznych scen, które mają zostać przeprowadzone, są dość szybko pomijane i uważane za co najmniej początki ekspresji rodzącej się, animistycznej, totemicznej religijności, związanej wyłącznie z kultem płodności, żniw lub polowań.
Brak dialogu i synergii między różnymi dziedzinami nauki
Oprócz zakazu nauki symbolicznej, bardzo szybko stało się niemożliwe budowanie mostów między dyscyplinami, zwłaszcza że każda dyscyplina miała tendencję do hiperspecjalizacji.
W związku z tym zapraszam do (ponownego) przeczytania artykułu, który ukazał się w gazecie Le Monde we wrześniu 2022 r. pod szczególnie sugestywnym tytułem: ” Im lepsze wyniki osiąga multidyscyplinarny badacz, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zostanie akredytowany przez swoich kolegów”. z wprowadzeniem W artykule opublikowanym w Le Monde, grupa 4 badaczy wykazała, że naukowcy, których praca obejmuje kilka dyscyplin, są pokrzywdzeni przez swoich kolegów, ponieważ są postrzegani jako zagrożenie dla status quo dyscyplin….
Innymi słowy, wszystko stało się tak podzielone, tak hiperspecjalistyczne, tak bardzo prywatne, że interdyscyplinarny dialog stał się niemożliwy.
Nie ma więc potrzeby pytać, dlaczego badacze są tak krótkowzroczni, gdy badają freski, pochówki i święte miejsca i próbują wyjaśnić ich znaczenie.
Podzielona na przedziały, piramidalna, hiperspecjalistyczna wizja nauk ścisłych, wybitnie redukcyjna, ponieważ ogranicza się do jednej dziedziny wiedzy specjalistycznej, która ustrukturyzowała ich psychikę, po prostu im to uniemożliwia.
Hiperspecjalizacja, którą generuje, nieuchronnie tworzy efekt szkła powiększającego lub efekt „głowy w kierownicy”, w wyniku czego nie mogą już zobaczyć całości, a tym samym zrozumieć jej poprawnie.
Ponownie, z pewnością nie jest to spowodowane brakiem inteligencji, ponieważ są oni niezwykle błyskotliwi w swojej specjalności, ale dlatego, że po prostu nie są uzbrojeni w odpowiednią wiedzę, aby wyjaśnić swoje odkrycia.
Wielu z naszych naukowców o dobrych intencjach nie poświęca czasu (lub po prostu go nie ma), aby wyjść poza niezwykle skoncentrowane ramy swojej dyscypliny, spojrzeć gdzie indziej, połączyć różne dziedziny wiedzy, lektury i perspektywy, aby uzyskać bardziej globalną wizję.
Jest to niezwykle szkodliwe, ponieważ uniemożliwia im uchwycenie głębszego znaczenia ich własnych odkryć, które często są wyjątkowe, gdy dokładnie wiesz, co mają na myśli.
Brak szacunku między dziedzinami nauki graniczący z pogardą
Nierzadko można zaobserwować pewną pogardę między tymi, którzy mają pracować w naukach ścisłych, a innymi, ale także między nieścisłymi naukami, jeśli jedna z nich otrzymała prymat w badaniu danej dziedziny przez scjentystyczną rękę.
Archeolodzy mają tendencję do patrzenia z góry na mitologów, ekspertów od symboli, filologów i lingwistów, ponieważ czują się od nich lepsi, częściowo dlatego, że zawsze byli częścią dominującego scjentystycznego sposobu myślenia, a prawdopodobnie także dlatego, że ich odkrycia zapewniły ich dyscyplinie większy rozgłos medialny.
Łatwym sposobem na umniejszenie pracy kolegi jest więc użycie pejoratywnych określeń, takich jak „mistyk”, ponieważ nie pracuje on nad kośćmi i kamieniami, ale nad tym, co niematerialne, nad myślami. Jest to oczywiście miły sposób na opisanie go jako szarlatana i zdecydowanie pejoratywne określenie, które od samego początku odmawia mu jakiejkolwiek obiektywności lub legitymacji naukowej.
Lub, bardziej uprzejmie, możemy mu powiedzieć, że jego dziedzina badań jest, nie wiem, na przykład, zbyt otwarta na interpretację.
Oznacza to zapomnienie o trzech rzeczach:
Że zgodnie ze scjentystycznym dogmatem, który nią rządzi, sama archeologia jest częścią nauk o człowieku, a nie częścią tak zwanych „ścisłych” nauk fizycznych (fizyki, chemii, biologii itp.)! Spójrzmy prawdzie w oczy, to trochę tak, jakby przyganiał kocioł garnkowi…
Podobne oskarżenia padały pod adresem Champolliona, który od tego czasu został wywyższony, ponieważ zadał sobie trud usprawiedliwienia się w liście do brata z 7 kwietnia 1818 r., w którym recenzował swoją pracę nad odszyfrowaniem: „Praca Champolliona okazała się wielkim sukcesem. W moim przypadku nie ma szarlatanerii ani mistycyzmu; wszystko jest wynikiem porównania, a nie z góry ustalonego systemu. ».
Kiedy Champollion poinformował M. Daciera 27 września 1822 r. o swoim odkryciu systemu odszyfrowywania hieroglifów, opisał go w następujący sposób: „System opiera się na systemie odszyfrowywania hieroglifów. To złożony system, forma pisma, która jest jednocześnie figuratywna, symboliczna i fonetyczna, w tym samym tekście, tym samym zdaniu, powiedziałbym nawet, że w tym samym słowie”.
Czy Champollion jest więc symboliczny, figuratywny, metafizyczny, mistyczny? Albo język, którego się uczy i który musi rozszyfrować?
Archeolog musi zatem zrozumieć, że to nie mitolog-„symbololog”-lingwista jest mistyczny. To archaiczna cywilizacja odkopana przez samego archeologa, który nie będąc już archeologiem, przestał ją rozumieć.
Ponieważ, jak dobrze rozumiemy, ponieważ przed nadejściem scjentyzmu wszystkie poprzednie cywilizacje oparły swoje drzewo wiedzy na korzeniach metafizyki, jeśli naukowcy prehistorii nie odwołają się do metafizyki, jeśli nie spróbują zobaczyć rzeczy tak, jak je widzieli, a nie przez mały koniec lupy, którą rzekomo i głupio odwrócili do góry nogami, nigdy nie będą w stanie ich zrozumieć.
Będziemy więc musieli odwrócić tę lupę z powrotem do jej pierwotnego znaczenia i ponownie nauczyć się myśleć jak nasi przodkowie, przyjąć ich punkt widzenia, a nie naszMusimy rozszyfrować i ponownie wykorzystać symboliczny język, którego używali do przekazywania swoich myśli, i przestać próbować odczytywać przeszłość przez nasz najnowszy obiektyw.
Trzecią rzeczą, którą należy powiedzieć, jest to, że cała nauka, z samej swojej natury, jest względna, ponieważ relacja nauki z rzeczywistością kieruje się obiektywizmem.
Innymi słowy, społeczność naukowa zwykle zawsze stara się pozbyć swojego subiektywizmu, opierając się na weryfikowalnych podstawach i zawsze krytycznie patrząc na swoje własne produkcje.
Tak więc mitologiczny naukowiec-„symbololog”, który analizuje miejsce, ma ściśle tego samego ducha i to samo naukowe podejście, co ktoś, kto analizuje je z archeologicznego punktu widzenia, ponieważ on również będzie musiał spróbować oprzeć swoją interpretację na weryfikowalnych i obserwowalnych przesłankach.
Można wręcz powiedzieć, że analiza świata symboli i mitów w celu zredukowania subiektywizmu do minimum wymaga badań, które są być może bardziej rozległe niż te prowadzone w tak zwanych naukach ścisłych. Na przykład w fizyce pojedynczy dobrze przeprowadzony eksperyment może zdefiniować niezwykle precyzyjne i niezmienne prawo matematyczne. Z drugiej strony, określenie znaczenia symbolu będzie wymagało rozległej wiedzy na temat wszystkich jego wystąpień we wszystkich znanych mitach, aby dostrzec jego różnorodne aspekty i, po ustaleniu kontekstu, być w stanie powiedzieć, który z nich jest konkretnie wyrażony w badanym micie. Ponieważ symbol nie jest generalnie stały jak cząstka w świecie fizycznym. Analogia jest bardziej jak cząstka kwantowa, ponieważ symbol jest często polisemiczny, może mieć kilka znaczeń, kilka twarzy i aby móc go zamrozić, nadać mu prawdziwe znaczenie w danym micie, który rozszyfrowujemy, musimy wziąć pod uwagę cały jego kontekst, wszystkie wpływy opowiadanej historii; Dlatego często konieczne jest zebranie zbioru zbieżnych dowodów, a nie tylko pojedynczego elementu, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo popełnienia błędu do zera, aby wymazać wszelką osobistą subiektywność, a tym samym poświadczyć, że dokonana interpretacja jest rzeczywiście właściwa. Jak intuicyjnie zdajesz sobie sprawę, dla mitologa / „symbolologa” oznacza to ogromną ilość pracy badawczej, która jest na równi z każdą inną dziedziną badań. Wierzę, że ten esej, podobnie jak inne, które nastąpią, będzie tego uderzającą demonstracją.
W oczekiwaniu na jego ukończenie, aby uzyskać wyobrażenie o pracy badawczej związanej z samą analizą porównawczą mitów, warto wspomnieć o wyraźnie kolosalnej pracy wykonanej przez niektórych badaczy mitologii, takich jak Jean-Yves Le Quellec i Yuri Berezkin. Ich metoda, która ograniczała się do analizy porównawczej mitów w celu zidentyfikowania ich głównego tematu, polegała na wymienieniu wszystkich znanych mitów, a następnie próbie zrekonstruowania ich drzewa genealogicznego.
Chciałbym powiedzieć, że nawet jeśli ta góra danych urodziła mysz, ponieważ uzyskany wynik jest, jak wyjaśnię bardziej szczegółowo w dodatku (książki 2), tylko archaicznym mitem o wyłonieniu się z ziemi lub prymitywnej jaskini, to jednak jasne jest, że stworzenie tej bazy danych faktycznych i weryfikowalnych danych oraz tego drzewa wymagało znacznej ilości pracy w gromadzeniu, analizie i porównywaniu danych.
Takim badaniom nie można zarzucić braku naukowego podejścia.
Powiedziawszy to, muszę dodać, że jestem zdumiony, widząc, że pomimo wylewu energii, masy danych i pomimo nadmiaru symboliki we wszystkich tych mitach, ci badacze, podobnie jak inni przed nimi, doszli do tego niezwykle słabego wyniku.
Faktem jest, że brakuje im zdolności do rozszyfrowania języka symboli, ponieważ jeśli przeprowadzisz analizę porównawczą mitów bez możliwości rozszyfrowania ich symboliki, skończysz z niczym więcej niż zaszyfrowanymi, nierozszyfrowanymi historiami, a wynik raczej nie będzie bardzo spójny.
Dlatego postanowiłem nie tylko przeprowadzić obszerną analizę porównawczą większości znanych mitów, ale przede wszystkim rozszyfrować je, przetłumaczyć ich symboliczny język i znaleźć znaczenie każdego symbolu, Z jednej strony, dzięki lingwistyce, wykonując prawdziwą pracę etymologiczną opartą na języku sumeryjskim i hieroglifach, a z drugiej strony, łącząc ją równolegle z wkładem w zrozumienie symboli, które jest również możliwe dzięki analizie porównawczej mitów, w których są one używane.
Nawet jeśli to bardzo pretensjonalne i bardzo „mitologiczne” z mojej strony, że tak mówię (w końcu być może zbyt wiele studiowania mitologii ociera się o mitologię! zobaczymy…), to tak naprawdę ta potrójna rola „symbolologa” – lingwisty – mitologa, jak zobaczysz, pozwoliła mojej pracy wykroczyć daleko poza wszystko, co zostało jeszcze odkryte przez moich znakomitych poprzedników i rówieśników.
Wesoła nuta do tej smutnej obserwacji
Nawet jeśli nakreśliłem bardzo ponury obraz wizji archeologów i paleontologów świata prehistorii, to jednak wyrządziłbym niesprawiedliwość wszystkim specjalistom, którzy wypowiedzieli się przeciwko temu głuchemu i dominującemu myśleniu, rozumiejąc, że jaskinia jest wyraźnie odrębnym miejscem, prawdziwym sanktuarium, świątynią, w rzeczywistości pierwszą ze znanych świątyń, i że jako takie, znaki jaskiniowe, które zostały tam wykonane, miały wymiar religijny, święty i, w wielu przypadkach, mitologiczny.[20] z, co więcej, niezaprzeczalną geograficzną i czasową uniwersalnością świadczącą o cywilizacji, która sama w sobie była rozwinięta i uniwersalna. To sprawiło, że konieczne było ponowne rozważenie istniejącego wcześniej dogmatu lub, co najmniej, zakwalifikowanie go bardzo mocno, nawet jeśli nie byli w stanie wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodzi.
W trakcie moich badań nad znakami naskalnymi miałem również okazję porównać się z pracami prowadzonymi w dziedzinie semiologii prehistorycznej przez André Leroi-Gourhana, George’a i Suzanne Sauvet oraz André Wlodarczyka, którzy dzięki swoim badaniom opartym w szczególności na zbiorze dokumentów sporządzonym przez Abbé Breuila, jako pierwsi zidentyfikowali znaki naskalne jako wyraźnie elementy języka.
Dogłębna praca wykonana przez tych archeologów jest absolutnie niezbędna, a bez ich zbierania i analizy, bez materiału, który zebrali i dostarczyli, byłoby dla mnie absolutnie niemożliwe posiadanie bazy danych, z której mógłbym dostarczyć klucze do rozszyfrowania języka skalnego.
Wielka szkoda, że nikt nie poszedł w ich ślady, mimo że dali wskazówki co do ścieżki, którą należy podążać.
W pierwszej części książki, „Essai de sémiologie préhistorique ou la clef du déchiffrage des signes rupestres” (Esej o semiologii prehistorycznej lub klucz do rozszyfrowania znaków skalnych), wziąłem ich pracę jako punkt wyjścia, aby każdy mógł zrozumieć, z czym mamy do czynienia.
Nie jestem również w stanie wymienić z imienia i nazwiska wszystkich naukowców, którzy zakwestionowali skrajnie uproszczoną, totemistyczną, animistyczną wizję wierzeń prehistorycznych, ale oni sami się rozpoznają, a zadaniem czytelnika będzie nie wrzucanie ich wszystkich do jednego worka z innymi, ponieważ, jak zapewne zdałeś sobie sprawę, w obliczu gromadzących się dowodów przeczących dogmatom, wielu specjalistów mimo wszystko zabrało głos i nadal to robi.
Chcielibyśmy podziękować im za ich wysiłki i mamy nadzieję, że ta seria pomoże (ponownie) wzmocnić ich obiektywne podejście naukowe.
Wnioski dotyczące tabeli naukowej
Cóż, teraz, gdy mamy w pamięci kilka dobrych powodów, by zdystansować się od twierdzeń naukowego korporacjonizmu, i mam nadzieję, że wszyscy razem jesteśmy gotowi obalić ich stół, w porozumieniu i z pomocą niektórych z nich, którzy do nas dołączą, przejdźmy do ostatniego i nie mniej ważnego: fałszywej religii i jej kapłanów.
[1] Kluczowa książka Champolliona : « Streszczenie starożytnego egipskiego systemu hieroglificznego ou Badania nad podstawowymi elementami tego świętego pisma, ich różnymi kombinacjami oraz związkiem tego systemu z innymi egipskimi metodami graficznymi”. »
[2] w tym Martianus Capella
[3] Al-biruni w X wieku, szkoła Maragha z XIII i XIV wieku naszej ery.
[4] od greckiego Arystarcha w III wieku naszej ery.
[5] przez Heraklidesa z Pontu i Ekfantosa Pitagorejczyka z IV wieku n.e.
[6] Manuskrypt De Revolutionibus Orbium Coelestium (O obrotach sfer niebieskich) został ukończony około 1530 roku.
[7] Do 1533 r., po ukończeniu rękopisu około 1530 r., hipoteza heliocentryczna Kopernika rozprzestrzeniła się już aż do papieża Klemensa VII, a kilku duchownych namawiało Kopernika do jej opublikowania, w tym w 1536 r. kardynał-arcybiskup Kapui Nikolaus von Schönberg, który zachęcał go do przekazania swoich badań. Kopie mogły być już w obiegu około 1540 roku, a przynajmniej Georg Joachim Rheticus opublikował bardzo udaną analizę w Gdańsku. Zachęcony takim przyjęciem, Kopernik wysłał nawet papieżowi kopię pierwszej wersji swojej książki z autografem. Kopernik, który był kanonikiem, nigdy nie był niepokojony przez władze kościelne za swoje teorie za życia, mimo że dzieło jego życia zostało wydrukowane dopiero po jego śmierci w 1543 r. przez luterańską drukarnię w Norymberdze. Mówi się, że Kopernik miał okazję posługiwać się kopią w godzinach agonii.
[8] Już w 1664 r. kopernikańscy autorzy zostali usunięci z kościelnego indeksu, ale dopiero pod koniec XVII wieku większość europejskich naukowców pogodziła się dzięki wprowadzeniu mechaniki nieba Izaaka Newtona. Poza Anglią, Francją, Holandią i Danią, reszta Europy utrzymała swoje antykopernikańskie stanowisko przez kolejne stulecie. Pierwszy naukowy dowód na obrót Ziemi wokół Słońca został przedstawiony w 1728 roku przez Jamesa Bradleya, wraz z jego wyjaśnieniem „aberracji światła”.
[9] Od 1741 roku, pod wpływem jezuity Rogera Boscovicha, papież Benedykt XIV stopniowo porzucił system geocentryczny. W 1757 r. Boscovitchowi udało się doprowadzić do usunięcia z Indeksu książek Kopernika i Galileusza. Galileusz został zrehabilitowany w 1784 r., ale dopiero w 1822 r. Kościół ostatecznie i całkowicie zaakceptował ideę, że Ziemia obraca się wokół Słońca, dekretem zatwierdzonym przez papieża Piusa VII, w którym stwierdzono, że w Rzymie dozwolone jest drukowanie i publikowanie prac dotyczących ruchu Ziemi i bezruchu nieba zgodnie z powszechną opinią współczesnych astronomów.
[10] Kiedy Galileusz opublikował wyniki swoich pierwszych obserwacji gwiezdnych w Sidereus nuncius (The Celestial Messenger) w Wenecji 12 marca 1610 r., stał się powszechnie znany w ciągu zaledwie kilku tygodni, a włoskie dwory mówiły tylko o jego obserwacjach astronomicznych, chcąc poznać szlachetnego florenckiego naukowca.
[11] Gdy obserwacje Galileusza zostały potwierdzone przez Kolegium Rzymskie, charakter ataków uległ zmianie. Lodovico delle Colombe zaatakował na poziomie religijnym, pytając, czy Galileusz zamierzał interpretować Biblię, aby dostosować ją do swoich teorii. W tamtym czasie i przed pracami egzegetycznymi XIX wieku, Psalm 93 (92) mógł sugerować geocentryczną kosmologię (w wierszu: „etenim firmavit orbem terrae qui non commovebitur”, dosłownie „i faktycznie ustanowił orbitę ziemi, która nie zostanie wstrząśnięta”).
W dniu 2 listopada 1612 r. kłótnia została wznowiona. Dominikanin Niccolo Lorini, profesor historii kościelnej we Florencji, wygłosił kazanie zdecydowanie sprzeciwiające się teorii obrotu Ziemi wokół Słońca. Kazanie bez szczególnych konsekwencji, ale takie, które zapoczątkowało ataki religijne. Przeciwnicy używają biblijnego fragmentu (Joz 10:12-14), w którym na modlitwę Jozuego Bóg zatrzymuje bieg Słońca i Księżyca, jako teologicznej broni przeciwko Galileuszowi.
20 grudnia dominikanin Tommaso Caccini brutalnie zaatakował Galileusza w kościele Santa Maria Novella. 6 stycznia 1615 r. kopernikański karmelita Paolo Foscarini opublikował list pozytywnie omawiający opinię pitagorejczyków i Kopernika na temat ruchu Ziemi. Uznaje system kopernikański za rzeczywistość fizyczną. Kontrowersje urosły do tego stopnia, że kardynał Bellarmin, pomimo swojego poparcia dla Galileusza, został zmuszony do interwencji 12 kwietnia. Napisał list do Foscariniego, w którym, wobec braku rozstrzygającego obalenia systemu geocentrycznego, jednoznacznie potępił tezę heliocentryczną. Uznając praktyczną wartość systemu Kopernika dla obliczeń astronomicznych, formalnie oświadczył, że nierozważne byłoby uznanie go za prawdę fizyczną, zgodnie z tym, co nazwano doktryną równoważności hipotez.
[12] Zauważ, że nie mówię o nauce, ale o „ludziach nauki”. To oczywiście nie to samo.
[13] Nawet wtedy Einstein popełnił błąd, ponieważ nie uwzględnił świadomości i wolnej woli w równaniu, które pozwoliłoby na połączenie tych dwóch pozornie przeciwstawnych światów (determinizm kontra świat wszystkich możliwości).
W rzeczywistości świat kwantowy jest światem, w którym wyraża się świadomość, w którym wykonywana jest wolna wola, co sprawia, że wszystko może potencjalnie być wszystkim i jego przeciwieństwem, zanim decyzja świadomości zostanie na nim wykonana i spowoduje jego zamrożenie, krystalizację w świecie pozornym, świecie widzialnym, świecie fizycznym.
Bez kwantowego probabilizmu, jak plastyczna glina, nie byłoby miejsca na ekspresję wolnej i aktywnej świadomości tworzącej palcami gotowy i stały obiekt w świecie fizycznym.
Aby połączyć te dwa pozornie sprzeczne światy, fizycy fizyczni i kwantowi będą musieli wkrótce dojść do porozumienia.
Co prawda świadomość i wolna wola nie są faktami matematycznymi, ale faktem jest, że istnieją i nieuwzględnienie ich może prowadzić jedynie do błędnej Teorii Wszystkiego.
To powiedziawszy, ten błąd jest nadal popełniany przez cały świat naukowy.
[14] Również w tym przypadku Einstein nie uwzględnia świadomości lub myśli w równaniu.
Dla wierzących, sam fakt możliwości modlenia się do Boga, bycia przez Niego natychmiast usłyszanym, nawet gdy znajduje się w niemal nieskończonej odległości, w wymiarze innym niż nasz własny, niewidzialny, jest dowodem samym w sobie, że istnieje inny sposób komunikacji, który jest znacznie szybszy niż światło, duchowy, i że ten sposób komunikacji działa w układzie odniesienia, podstawowym wymiarze, innym niż nasz fizyczny świat.
[15] Relacje, które normalnie byłyby respektowane przez pomiary stanów splątanych zgodnie z hipotezą Einsteina lokalnej teorii deterministycznej ze zmiennymi ukrytymi
[16] Z punktu widzenia czystego rozumu i bez żadnego innego odniesienia.
[17] Korzenie drzewa nauki Kartezjusza, ojca czystego rozumu, Ducha Oświecenia, była metafizyka. Fizyka była „tylko” bagażnikiem.
[18] Nauki ścisłe obejmują: nauki przyrodnicze: chemię, fizykę, biologię, astronomię itp.; nauki formalne: matematykę, informatykę, geometrię, logikę itp.
[19] Nauki humanistyczne i społeczne to grupa dyscyplin, które są zwykle przeciwstawiane naukom przyrodniczym i środowiskowym oraz tak zwanym naukom „ścisłym”, nie tylko ze względu na ich specyficzny status epistemologiczny (trudno jest zdefiniować obiektywną i naukową metodę w tej dziedzinie), ale przede wszystkim ze względu na ich specyficzny przedmiot badań: ludzkie kultury, ich historię, osiągnięcia, zwyczaje, reprezentacje i zachowania, dotyczące zarówno jednostek, jak i społeczeństw. Nauki humanistyczne i społeczne obejmują głównie następujące dyscypliny: Antropologia; Archeologia; Geografia i Demografia; Historia; Lingwistyka i Semiotyka; Memetyka; Filozofia; Psychologia, Ergonomia i Kognitywistyka; Religioznawstwo; Ekonomia; Nauki Polityczne i Nauki Administracyjne; Socjologia; Teoria Prawa.
[20] Przekonamy się, że nie wszystkie miejsca i malowidła muszą mieć wymiar świętej mitologii. Podobnie jak w przypadku Voodoo, które oddaliło się daleko od religijnych centrów nerwowych Sumeru i Egiptu, niektóre miejsca sztuki naskalnej, w wyniku ich duchowego i geograficznego oddalenia, mogły popaść w drugi stopień odczytywania pierwotnej reprezentacji, tj. wyrażania rytuałów magii łowieckiej, a nawet, na pierwszym, podstawowym poziomie, prostego przedstawienia otaczającej fauny, po utracie głębokiej pierwotnej symboliki. W tomie 6 będziemy mieli okazję przyjrzeć się kryteriom określania, które witryny należą do trzeciego poziomu czytania. Jeśli chodzi na przykład o polowania, przyjrzymy się początkowej i głębokiej symbolice stojącej za przedstawieniami polowań (w szczególności polowań na jelenie i łanie).
